20 lat PSI
2003-2023
WYKŁADOWCY
dr Konstantinos D. Valavanis
Wyjaśnianie powikłań w leczeniu implantologicznym. Aspekty chirurgiczne i protetyczne
Wykonanie estetycznego uzupełnienia opartego na implantach stanowi zawsze wyzwanie dla lekarza protetyka. W ciągu ostatnich dziesięciu lat liczne ograniczenia i trudności doprowadziły lekarzy praktyków oraz firmy farmaceutyczne do opracowywania różnych technik i produktów w celu eliminowania niepowodzeń i powikłań wynikających z tych ograniczeń. Mimo to czasami nadal dochodzi do powikłań i niepowodzeń o charakterze chirurgicznym lub protetycznym. Głównym i kluczowym czynnikiem, pozwalającym na wyjaśnienie tych powikłań, jest myślenie i wiedza interdyscyplinarna.
Często można na przykład rozwiązać problem powikłań protetycznych metodami chirurgicznymi albo na odwrót.
Celem niniejszej prezentacji jest wskazanie parametrów i kluczowych czynników, jakie należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji w oparciu o wyniki badań, tak aby rozwiązać niektóre z tych problemów oraz ułatwić osiągnięcie estetycznego, funkcjonalnego i przewidywalnego efektu, zgodnego z oczekiwaniami pacjenta.
dr Konstantinos D. Valavanis
Wyjaśnianie powikłań w leczeniu implantologicznym. Aspekty chirurgiczne i protetyczne
Wykonanie estetycznego uzupełnienia opartego na implantach stanowi zawsze wyzwanie dla lekarza protetyka. W ciągu ostatnich dziesięciu lat liczne ograniczenia i trudności doprowadziły lekarzy praktyków oraz firmy farmaceutyczne do opracowywania różnych technik i produktów w celu eliminowania niepowodzeń i powikłań wynikających z tych ograniczeń. Mimo to czasami nadal dochodzi do powikłań i niepowodzeń o charakterze chirurgicznym lub protetycznym. Głównym i kluczowym czynnikiem, pozwalającym na wyjaśnienie tych powikłań, jest myślenie i wiedza interdyscyplinarna.
Często można na przykład rozwiązać problem powikłań protetycznych metodami chirurgicznymi albo na odwrót.
Celem niniejszej prezentacji jest wskazanie parametrów i kluczowych czynników, jakie należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji w oparciu o wyniki badań, tak aby rozwiązać niektóre z tych problemów oraz ułatwić osiągnięcie estetycznego, funkcjonalnego i przewidywalnego efektu, zgodnego z oczekiwaniami pacjenta.
dr. med. dent. Matej Kuliš
Koncepcja zarządzania tkankami miękkimi oparta na protetyce: Protokół sterowanego gojenia tkanek
Utracie zęba często towarzyszy znaczne uszkodzenie tkanek miękkich w miejscu wyłaniania potencjalnego implantu. W dzisiejszych czasach pacjenci stają się coraz bardziej wymagający pod względem efektów estetycznych przy uzupełnianiu braków zębowych za pomocą implantów. Obecny trend przesuwa się od zwykłego przywracania utraconej funkcji do całkowitej odbudowy w celu uzyskania naturalnego wyglądu uzupełnień na implantach.
Architektura dziąseł określana jako różowa estetyka jest jednym z ważnych czynników pełnego sukcesu w stomatologicznym leczeniu odtwórczym. Tkanki wokół implantu mogą być zachowane w momencie ekstrakcji i wszczepienia implantu, ale należy odtworzyć kształt błony śluzowej dziąseł i zębodołu, tak aby uzupełnienie wsparte na implancie mogło wykazywać naturalny profil wyłaniania (EP). Opracowano wiele różnych chirurgicznych procedur rekonstrukcyjnych, jednak zarządzanie procedurami chirurgicznymi i protetycznymi w celu uzyskania optymalnego profilu wyłaniania przy akceptowalnej ilości i jakości tkanek miękkich wokół implantu jest trudne.
Celem wykładu jest zatem przedstawienie przeglądu protetycznego postępowania z tkanką miękką w różnych protokołach wszczepiania implantów, aby zapewnić dobrą jakość i naturalny wygląd tkanek miękkich wokół implantu.
dr. med. dent. Matej Kuliš
Koncepcja zarządzania tkankami miękkimi oparta na protetyce: Protokół sterowanego gojenia tkanek
Utracie zęba często towarzyszy znaczne uszkodzenie tkanek miękkich w miejscu wyłaniania potencjalnego implantu. W dzisiejszych czasach pacjenci stają się coraz bardziej wymagający pod względem efektów estetycznych przy uzupełnianiu braków zębowych za pomocą implantów. Obecny trend przesuwa się od zwykłego przywracania utraconej funkcji do całkowitej odbudowy w celu uzyskania naturalnego wyglądu uzupełnień na implantach.
Architektura dziąseł określana jako różowa estetyka jest jednym z ważnych czynników pełnego sukcesu w stomatologicznym leczeniu odtwórczym. Tkanki wokół implantu mogą być zachowane w momencie ekstrakcji i wszczepienia implantu, ale należy odtworzyć kształt błony śluzowej dziąseł i zębodołu, tak aby uzupełnienie wsparte na implancie mogło wykazywać naturalny profil wyłaniania (EP). Opracowano wiele różnych chirurgicznych procedur rekonstrukcyjnych, jednak zarządzanie procedurami chirurgicznymi i protetycznymi w celu uzyskania optymalnego profilu wyłaniania przy akceptowalnej ilości i jakości tkanek miękkich wokół implantu jest trudne.
Celem wykładu jest zatem przedstawienie przeglądu protetycznego postępowania z tkanką miękką w różnych protokołach wszczepiania implantów, aby zapewnić dobrą jakość i naturalny wygląd tkanek miękkich wokół implantu.
dr Roland Török
Jak uzyskać przewidywalność augmentacji poprzez modyfikacje technik GBR
Wskaźnik powodzenia leczenia z użyciem implantów stomatologicznych stale rośnie w ciągu ostatniego dziesięciolecia. Przypadki, które wcześniej uważano za trudne, można obecnie leczyć znacznie łatwiej, osiągając istotnie lepsze efekty. Wynika to z dużych postępów technologicznych w zakresie makro- i mikroukształtowania implantów stomatologicznych, rozwoju procedur diagnostycznych oraz technik udoskonalania istniejących i tworzenia nowych protokołów chirurgicznych, w szczególności tych obejmujących zabiegi i materiały do augmentacji tkanek twardych i miękkich, bez których nie byłaby możliwa współczesna implantologia oparta na odbudowie protetycznej.
Obecnie stosuje się wiele protokołów i technik augmentacji, jednak złotym standardem i techniką z wyboru dla wielu lekarzy pozostają przeszczepy autogennych bloków kostnych, szczególnie w przypadkach, w których wymagana jest augmentacja kości zarówno w wymiarze poziomym, jak i pionowym. Chociaż metoda ta sama w sobie jest bardzo wrażliwa na błędy techniczne i wymaga od lekarza doświadczenia, daje doskonałe efekty i jest stosunkowo niedroga zarówno dla pacjenta, jak i dla chirurga. Głównymi niedogodnościami są ograniczona ilość materiału, jaką można pobrać z okolicznych miejsc dawczych, możliwość znaczącej utraty przeszczepu na skutek resorpcji, a w niektórych przypadkach niedostateczna integracja przeszczepu w miejscu biorczym. Wskaźnik akceptacji ze strony pacjentów jest również dosyć niski, co wynika głównie z bardziej rozległego zabiegu chirurgicznego, otwierania drugiego pola zabiegowego, dłuższego czasu rekonwalescencji pacjenta i dłuższego ogólnego czasu leczenia. Autor przedstawi kilka protokołów augmentacji kości, których efekty są bardzo zbliżone do przeszczepów autogennych bloków kostnych. Ponadto prezentowana technika SGBR jest dużo prostsza, mniej inwazyjna, bardziej przewidywalna i daje szybkie efekty, co skraca czas leczenia.
dr Roland Török
Jak uzyskać przewidywalność augmentacji poprzez modyfikacje technik GBR
Wskaźnik powodzenia leczenia z użyciem implantów stomatologicznych stale rośnie w ciągu ostatniego dziesięciolecia. Przypadki, które wcześniej uważano za trudne, można obecnie leczyć znacznie łatwiej, osiągając istotnie lepsze efekty. Wynika to z dużych postępów technologicznych w zakresie makro- i mikroukształtowania implantów stomatologicznych, rozwoju procedur diagnostycznych oraz technik udoskonalania istniejących i tworzenia nowych protokołów chirurgicznych, w szczególności tych obejmujących zabiegi i materiały do augmentacji tkanek twardych i miękkich, bez których nie byłaby możliwa współczesna implantologia oparta na odbudowie protetycznej.
Obecnie stosuje się wiele protokołów i technik augmentacji, jednak złotym standardem i techniką z wyboru dla wielu lekarzy pozostają przeszczepy autogennych bloków kostnych, szczególnie w przypadkach, w których wymagana jest augmentacja kości zarówno w wymiarze poziomym, jak i pionowym. Chociaż metoda ta sama w sobie jest bardzo wrażliwa na błędy techniczne i wymaga od lekarza doświadczenia, daje doskonałe efekty i jest stosunkowo niedroga zarówno dla pacjenta, jak i dla chirurga. Głównymi niedogodnościami są ograniczona ilość materiału, jaką można pobrać z okolicznych miejsc dawczych, możliwość znaczącej utraty przeszczepu na skutek resorpcji, a w niektórych przypadkach niedostateczna integracja przeszczepu w miejscu biorczym. Wskaźnik akceptacji ze strony pacjentów jest również dosyć niski, co wynika głównie z bardziej rozległego zabiegu chirurgicznego, otwierania drugiego pola zabiegowego, dłuższego czasu rekonwalescencji pacjenta i dłuższego ogólnego czasu leczenia. Autor przedstawi kilka protokołów augmentacji kości, których efekty są bardzo zbliżone do przeszczepów autogennych bloków kostnych. Ponadto prezentowana technika SGBR jest dużo prostsza, mniej inwazyjna, bardziej przewidywalna i daje szybkie efekty, co skraca czas leczenia.
dr n.med. Maciej Michalak
Od zegarka do implantu – tajniki szwajcarskiej precyzji.
Z wykładu dowiesz się, co wspólnego mają ze sobą zegarek i implant.
Szwajcaria znana jest z wysokiej precyzji oraz rygorystycznych norm jakości.
- Sposoby polepszenia konwencjonalnych metod leczenia implantologicznego.
- Implantologia zgodna biologicznie.
- Zalety szwajcarskiej precyzji.
- Powtarzalne algorytmy implantacji.
dr n.med. Maciej Michalak
Od zegarka do implantu – tajniki szwajcarskiej precyzji.
Z wykładu dowiesz się, co wspólnego mają ze sobą zegarek i implant.
Szwajcaria znana jest z wysokiej precyzji oraz rygorystycznych norm jakości.
- Sposoby polepszenia konwencjonalnych metod leczenia implantologicznego.
- Implantologia zgodna biologicznie.
- Zalety szwajcarskiej precyzji.
- Powtarzalne algorytmy implantacji.
dr n.med. Krzysztof Dowgierd
Zastosowanie implantów zębowch u dzieci i młodzieży
Prezentacja ma na celu pokazanie zastosowania implantów zębowych u dzieci i młodzieży leczonych z powodu wtórnych deformacji po zabiegach onkologicznych i z powodu wrodzonych wad rozwojowych twarzoczaszki.
Wykonanie uzupełnienia protetycznego opartego na implantach w tej specyficznej grupie ma na celu przywrócenie funkcji żucia i połykania oraz stymulacja wzrostu szkieletu twarzoczaszki, co jest istotnym i integralnym elementem całościowego leczenia.
Tego typu leczenie zabezpiecza przed wystąpieniem wtórnych deformacji wyrostkowo zębowych, podnosi standard życia dziecka i nie eliminuje z grupy rówieśniczej. Również w szczególnych przypadkach u pacjentów bezzębnych (dysplazja ektodermalna, deformacja porozszczepowa) pozwala na przeprowadzenie leczenie z zakresu chirurgii ortognatycznej korygującej deformację twarzowo zgryzowe.
Materiał obejmuje pacjentów po rekonstrukcjach opartych na zespoleniach mikronaczyniowych z powodu resekcji onkologicznych, pacjentów z wtórnymi deformacjami poro szczepowymi, pacjentów z dysplazją ektodermalną i pacjentów pourazowych.
Wnioski: zastosowanie implantów zębowych w grupie pacjentów pediatrycznych jest integralnym etapem leczenia. W wielu przypadkach zastosowanie implantów wraz z odbudową protetyczną jest najistotniejszym elementem terapii dla pacjenta.
Wskazania do tego typu terapii są specyficzne i powinny być zarezerwowane dla szczególnych przypadków.
dr n.med. Krzysztof Dowgierd
Zastosowanie implantów zębowch u dzieci i młodzieży
Prezentacja ma na celu pokazanie zastosowania implantów zębowych u dzieci i młodzieży leczonych z powodu wtórnych deformacji po zabiegach onkologicznych i z powodu wrodzonych wad rozwojowych twarzoczaszki.
Wykonanie uzupełnienia protetycznego opartego na implantach w tej specyficznej grupie ma na celu przywrócenie funkcji żucia i połykania oraz stymulacja wzrostu szkieletu twarzoczaszki, co jest istotnym i integralnym elementem całościowego leczenia.
Tego typu leczenie zabezpiecza przed wystąpieniem wtórnych deformacji wyrostkowo zębowych, podnosi standard życia dziecka i nie eliminuje z grupy rówieśniczej. Również w szczególnych przypadkach u pacjentów bezzębnych (dysplazja ektodermalna, deformacja porozszczepowa) pozwala na przeprowadzenie leczenie z zakresu chirurgii ortognatycznej korygującej deformację twarzowo zgryzowe.
Materiał obejmuje pacjentów po rekonstrukcjach opartych na zespoleniach mikronaczyniowych z powodu resekcji onkologicznych, pacjentów z wtórnymi deformacjami poro szczepowymi, pacjentów z dysplazją ektodermalną i pacjentów pourazowych.
Wnioski: zastosowanie implantów zębowych w grupie pacjentów pediatrycznych jest integralnym etapem leczenia. W wielu przypadkach zastosowanie implantów wraz z odbudową protetyczną jest najistotniejszym elementem terapii dla pacjenta.
Wskazania do tego typu terapii są specyficzne i powinny być zarezerwowane dla szczególnych przypadków.
prof. Teresa Lombardi
Ocena jakości kości w celu uzyskania optymalnej stabilności implantu
prof. Teresa Lombardi
Ocena jakości kości w celu uzyskania optymalnej stabilności implantu
prof. Claudio Stacchi, M.Sc.
Wpływ anatomii zatoki szczękowej na decyzje kliniczne
Niedostateczna wysokość kości wyrostka stanowi powszechne utrudnienie dla wszczepiania implantów zębowych w bocznym odcinku szczęki. Sytuacja ta wynika z utraty kości na skutek chorób przyzębia, resorpcji kości wyrostka po usunięciu zębów, pneumatyzacji zatok szczękowych lub połączenia wymienionych zjawisk. Opisano wiele technik, które miały rozwiązać ten problem, poczynając od augmentacji zatoki szczękowej z dostępu bocznego, którą zaproponował Tatum w 1976 roku, a opisali jako pierwsi Boyne i James w roku 1980. Przezwyrostkowe podnoszenie dna zatoki (ang. transcrestal sinus floor elevation, tSFE) to minimalnie inwazyjna alternatywa, pozwalająca przeprowadzić zabieg augmentacji poprzez pozostały wyrostek zębodołowy. Ta technika pozwala ograniczyć dolegliwości u pacjentów oraz zachować integralność kostnych ścian zatoki, stanowiących najważniejsze źródło komórek progenitorowych kości. Wysokość zachowanej kości przez lata stanowiła kryterium wyboru pomiędzy podnoszeniem dna zatoki z dostępu bocznego lub przezwyrostkowego. Najnowsze postępy w zakresie chirurgii dowiodły jednak, że tSFE można z powodzeniem stosować niezależnie od wysokości zachowanej kości wyrostka, osiągając istotną augmentację w wymiarze pionowym przy dostępie przezwyrostkowym.
Podczas wykładu zostaną wskazane zalety i wady różnych rodzajów zabiegów, wraz z propozycją nowych wskazówek dotyczących wyboru dogodniejszego podejścia chirurgicznego w oparciu o aspekty anatomiczne i biologiczne w celu uzyskania zadowalających efektów regeneracji w przewidywalny i możliwie najmniej inwazyjny sposób.
prof. Claudio Stacchi, M.Sc.
Wpływ anatomii zatoki szczękowej na decyzje kliniczne
Niedostateczna wysokość kości wyrostka stanowi powszechne utrudnienie dla wszczepiania implantów zębowych w bocznym odcinku szczęki. Sytuacja ta wynika z utraty kości na skutek chorób przyzębia, resorpcji kości wyrostka po usunięciu zębów, pneumatyzacji zatok szczękowych lub połączenia wymienionych zjawisk. Opisano wiele technik, które miały rozwiązać ten problem, poczynając od augmentacji zatoki szczękowej z dostępu bocznego, którą zaproponował Tatum w 1976 roku, a opisali jako pierwsi Boyne i James w roku 1980. Przezwyrostkowe podnoszenie dna zatoki (ang. transcrestal sinus floor elevation, tSFE) to minimalnie inwazyjna alternatywa, pozwalająca przeprowadzić zabieg augmentacji poprzez pozostały wyrostek zębodołowy. Ta technika pozwala ograniczyć dolegliwości u pacjentów oraz zachować integralność kostnych ścian zatoki, stanowiących najważniejsze źródło komórek progenitorowych kości. Wysokość zachowanej kości przez lata stanowiła kryterium wyboru pomiędzy podnoszeniem dna zatoki z dostępu bocznego lub przezwyrostkowego. Najnowsze postępy w zakresie chirurgii dowiodły jednak, że tSFE można z powodzeniem stosować niezależnie od wysokości zachowanej kości wyrostka, osiągając istotną augmentację w wymiarze pionowym przy dostępie przezwyrostkowym.
Podczas wykładu zostaną wskazane zalety i wady różnych rodzajów zabiegów, wraz z propozycją nowych wskazówek dotyczących wyboru dogodniejszego podejścia chirurgicznego w oparciu o aspekty anatomiczne i biologiczne w celu uzyskania zadowalających efektów regeneracji w przewidywalny i możliwie najmniej inwazyjny sposób.
dr Thomas Giblin
Planowanie leczenia implantologicznego – od estetyki do biomechaniki
dr Thomas Giblin
Planowanie leczenia implantologicznego – od estetyki do biomechaniki
SPONSOR PLATYNOWY:
SPONSOR ZŁOTY CURRICULUM:
SPONSOR ZŁOTY:
ZŁOTY PARTNER CURRICULUM IMPLANTOLOGII:
PATRON PRASOWY:
PATRON MEDIALNY:
